Ponad 100-letni okres, jaki dzieli współczesną pedagogikę społeczną od pierwszych publikacji Heleny Radlińskiej, które ujęła ona potem w koncepcję określoną mianem nauki zainteresowanej wzajemnymi relacjami środowiska i człowieka, warunkami życia i rozwoju dzieci i młodzieży, czynnikami oddziałującymi na ich osobowość oraz wyłaniającymi się w tym kontekście celami wychowawczymi, zaowocował znaczącym dorobkiem naukowym. Pedagogika społeczna stała się dyscypliną akademicką, jako przedmiot studiów wchodzi w kompendium kształcenia na kierunkach pedagogicznych. O postępie teoretycznym i empirycznym świadczą prowadzone badania, studia i publikacje naukowe, a ojej kondycji poziom zorganizowana w uniwersytetach, akademiach czy szkołach wyższych. Można nawet pokusić się o klasyfikowanie äszkół pedagogiki społecznej", jakie powstały w środowiskach akademickich o tradycjach zapoczątkowanych twórczością teoretyków określanych dziś mianem klasyków, jak i o nowych ośrodkach podejmujących badania w ramach tej dziedziny wiedzy. Sama tożsamość pedagogiki społecznej nie jest jednak tak jednoznaczna. Chociaż dyscyplina ta doczekała się kolejnych studiów, znaczących dla pogłębienia jej teoretycznych podstaw, opracowań syntetyzujących dorobek naukowy, to debaty świadczą o dylematach wynikających z obserwacji dyskusji naukowych. Pytania o pedagogikę społeczną musiały pojawić się w sposób niejako naturalny wskutek zmiany ustroju politycznego w Polsce po roku 1989. Nowa rzeczywistość polityczna generuje odmienne problemy społeczno-wychowawcze, na których analizę ukierunkowana jest tradycyjnie pedagogika społeczna. Także współczesne podręczniki, chociaż syntetyzują dorobek uczonych w tej dziedzinie, są raczej odzwierciedleniem wizji teore-tyczno-metodologicznej ich autorów w odniesieniu do tej nauki (Stanisław Kawula; Irena Lepalczyk, Tadeusz Pilch; Ewa Marynowicz-Hetka; Andrzej Radziewicz-Winnicki).